Rap Monster(BTS) "Gdy do ciebie to nie dociera"

Kolejny z Przywróconych scenariuszy. Od razu mówię, że scenariusze pisane przez Jaemin nie będą kolejny raz publikowane ponieważ ona sama się ni zgodziła.

Umówiłaś się z nim, aby pomógł Ci w zadaniach. Skrycie chciałaś, by nauczył Cię rapować. Więc miałaś nadzieję, że w trakcie robienia zadań, jakoś poprosisz go aby Cię nauczył.

Był teraz piątek wieczór, chłopak miał Cię odwiedzić za 15 minut. Szybko zrobiłaś sobie makijaż i włożyłaś ulubioną sukienkę. Była ona za kolano, na ramiączkach i w kolorach czarnym i czerwonym. Do tego ubrałaś tylko rajtki. Buty miałaś pełne na koturnie w kolorze czerwonym, a biżuteria była wykonana z białego złota. Myślałaś, że to nie stosowny ubiór jak na odrabianie lekcji, ale kobieta dba o siebie. Liczyłaś, że zabielę Cię na imprezę na którą byłaś wcześniej zaproszona jak i on. 

Właśnie miałaś zamiar wypić wcześniej przygotowany napój lecz przerwał Ci dzwonek do drzwi. Podbiegłaś w ich stronę i zadałaś pytanie:

- Kto tam?

Odpowiedział Ci głęboki męski głos.

- To ja  Kim NamJoon, otworzysz mi?

Chwyciłaś za klamkę i przekręciłaś klucz w zamku. Drzwi otworzyły się. Uśmiechnęłaś się do chłopaka, witając się z nim. Ucałował Cię w policzek na przywitanie jak to zawsze robił. Czułaś jak palą Cię policzki. Wpuściłaś go dalej i zaprosiłaś do salonu. On również się uśmiechnął widząc twój dom.

- Chcesz się czegoś napić? – spytałaś, gdy wszedł dalej.

- Jeśli to nie sprawi kłopotu, to tak. – znowu się uśmiechnął.

- A może coś dokładniej? – dopytywałaś z uśmiechem na twarzy.

- Polecam sok jabłkowy. – uśmiech nie schodził Ci z twarzy więc odwróciłaś się i poszłaś w stronę kuchni.

- Ja w tym czasie wyciągnę książki. – krzyknął za tobą.

Weszłaś za próg kuchni bez słowa, wzięłaś lodówki sok i z półki szklanki. Poszłaś z powrotem do salonu i położyłaś rzeczy na stoliku przed wielką skórzaną sofą.

- Proszę. Ten sok zrobiłam sama.

-Dziękuje, teraz może teraz weźmiemy się do roboty. – chłopak wziął książki do ręki.

- Arraso, w takim razie może na początek matma.

Wzięliście książki i zabraliście się do roboty. Dość szybko wam to szło. Bardzo dobrze wam się rozmawiało i pracowało. Byłaś zauroczona raperem.

W pewnej chwili wypaliłaś:

- Mogę Cię o coś poprosić?

- Ciekawe o co? – chłopak oparł się o oparcie sofy, uśmiechając się ciekawsko.

- Ale nie będziesz zły? – uśmiechnęłaś się czarująco.

- A dlaczego miałbym?

- No bo wiesz… - przerwałaś w pół zdania.

- Co… wiem? - zapytał lekko unosząc jedną z brwi.

-  Dobra, muszę to powiedzieć. – powiedziałaś to bardziej do siebie niż do niego. – Mógłbyś   nauczyć mnie ... – nie wiedziałaś jak to ładnie ująć.

- Rapować?... – zaczął się cicho śmiać.

- Czy to takie dziwne? – lekko się zarumieniłaś.

- nie, ale pierwszy raz ktoś mnie o to prosi.

- Mianhe . –poczułaś się zażenowana.

- nie masz za co. Wiesz, bo w sumie bardzo się cieszę. – złapał się za kark.

- To co. Mógłbyś mnie nauczyć? – zawahałaś się zadając pytanie.

- Niema przeciwwskazań. Przecież bardzo Cię lubię. – Zarumieniłaś się.

- To kiedy możemy zacząć? – spytałaś z uśmiechem.

- Wiesz, może zrobimy t w BIG HIT Entertainment.

- Ale kiedy? – niecierpliwiłaś się.

- Jutro rano. Spotkamy się o 9⁰⁰ w studiu.

- A możesz po mnie przyjść? – spytałaś zawstydzona.

- Przecież ty nigdy tam nie byłaś, przepraszam. – nagle do niego to dotarło.

- No wiem, ale jak nie możesz to sama jakoś trafię.

- Nie, przyjdę po ciebie około 8⁵⁰.

- Dobrze, będę czekać.

Wróciliście do nauki. Po około jedno godzinnej nauce znowu zaczęłaś wypytywać chłopaka:

- Kogo najbardziej lubisz z BTS?

- Nie wiem, wszyscy są fajni.

- Ale masz kogoś z kim najlepiej się dogadujesz.

- Właśnie chyba nie. – pomasował się po karku myśląc.

- Dlaczego? – spytałaś niedowierzając.

- Mówiłem, bo wszyscy są zaje fajni. (*.*)

- A mógłbyś mnie z nimi zapoznać? – spytałaś niepewnie.

- raczej i tak ich jutro zobaczysz i poznasz.

- Oj. – wymsknęło Ci się.

- Wae?

-A nic, nic. Odpowiesz mi jeszcze na jedno pytanie? – spytałaś nie wiedząc jak zareaguje chłopak.

- A naprawdę muszę. Mam nadzieję, że nie będzie osobiste aż tak.

- To może lepiej nie.

- Nie no dobra jak zaczęłaś to skończ, kochanie.

- Co ty powiedziałeś? – spytałaś akcentując każde słowo.

- Powiedziałem, żebyś mówiła jak już zaczęłaś.

- Odpowiedz na moje pytanie.

- Ale odpowiadam. – zrobił palm face.

- No dobra niech Ci będzie, że tylko to powiedziałeś. – wstałaś i poszłaś w kierunku kuchni.

- Ej, gdzie idziesz? – wstał z kanapy.

- Do kuchni, jak widać. – powiedziałaś. – poczekaj w salonie.

- Ale się pytam, po co?

- Nie. Pytałeś, gdzie idę, a nie po co.

- Ok., to po co idziesz do kuchni.

- Zrobić sobie kawę, chcesz? – spytałaś – a ty miałeś czekać w pokoju.

- Chciałbym Ci pomóc.

- W czym?

- W tym co robisz, czyli robieniu kawy.

- Sugerujesz, że sama nie potrafię?

- Nie, ale po prostu ze szczerej uprzejmości chce Ci pomóc. Czy to źle, bo jak tak to sobie pójdę.

- Nie, nie idź. – podbiegłaś do chłopaka i go objęłaś.

- O, widzę, że już tęsknisz. – uśmiechnął się chytro.

Odkleiłaś się od niego:

- Nie jeszcze nie, ale ty tak. – zarumieniłaś się.

- Niby dlaczego? To ty nie chcesz bym wyszedł.

- Jest mi to obojętne. – odwróciłaś się na pięcie i wróciłaś do robienia kawy.

- Tak, na pewno. – powiedział cicho. – to pa.

Starałaś się nie odwracać, ale gdy chłopak chciał otworzyć drzwi, pobiegłaś w jego stronę:

- Masz rację, już tęsknię. – ponownie go objęłaś.

- Wiedziałem. – przytulił Cię mocno. – Baby.

- Nie mów tak do mnie, oppa. – uśmiechnęłaś się.

- Dlaczego, baby? – mocno zaakcentował ostatni wyraz.

- Proszę Cię, nie mów tak do minie. – odwróciłaś się tyłem do niego.

- No dobrze. Chcesz pójść ze mną na imprezę?

- Jaką? – spytałaś jakbyś nie wiedziała o co chodzi.

- Przecież bez powodu się tak nie ubrałaś. – wskazał na ciebie.

- Skąd wiesz, że nie chodzę tak ubrana na co dzień.

- Raczej nikt tak nie chodzi, szczególnie ty.

- Aha, ty sobie ze mnie żartujesz? – spytałaś ironicznie. – ja tak chodzę ubrana prawie codziennie.

- Nie sądziłem, że to może być prawda. Bardziej wyglądasz z twarzy jak luzak.

- Co?! – nie mogłaś w to uwierzyć. – Czy ty sugerujesz, że jestem dresem jakimś. – te słowa ledwo przechodziły Ci  przez gardło.

- NIE! To by było ostatnie skojarzenie.

- Przepraszam. – skuliłaś się pod wpływem jego donośnego krzyku.

- Nie, to ja przepraszam. – przytulił Cię całując w czoło.

Odwzajemniłaś przytulasa.

- Możemy się przejść jak chcesz? – powiedziałaś patrząc mu w oczy.

- Skoro już jesteś tak pięknie ubrana.

Zaczęłaś zakładać płaszcz.

- Mam jeszcze jedno pytanie.

- Jakie? – teraz to on popatrzył Ci w oczy.

Zarumieniłaś się tonąc w jego spojrzeniu.

- Czy ty kochałeś kogoś tak naprawdę szczerze.

- Wiesz, można tak powiedzieć. – nie przerywał kontaktu wzrokowego.

- A tak dokładniej? – czułaś jak płoną Ci policzki.

- To dzieje się właśnie teraz i od kilku miesięcy.

- A mogę poznać tą osobę? – spytałaś. – Jeżeli Ci to nie przeszkadza.

- Już ją znasz. – uśmiechnął się.

- Nie raczej nie. – patrzyłaś na niego pytająco.

- A właśnie, że tak. – przycisną Cie do siebie *(a raczej do ABS’u) i musną Ci wargi.

Oderwałaś się od niego.

- Chyba właśnie ją zdradzasz.

- Z nią samą? – popatrzył Ci znowu w oczy.

Stanęłaś nieruchomo.

- Co powiedziałeś?

- to co słyszałaś. Kocham Cię. 

- yyyy… - nie wiedziałaś co powiedzieć. – To może się przejdziemy? – spytałaś uciekając od tematu.

- No dobrze kochanie.

- Nie  mów tak do mnie, już Cię o to prosiłam.

- Ale przecież… - zatkało go.

- Tak, słucham? Skończ co zacząłeś.

- Chcesz być moją dziewczyną? – złapał twoją dłoń.

- Co?... – nie mogłaś uwierzyć w to co usłyszałaś. – A co z twoją dziewczyną.

- Mówiłem, że ty jesteś jedyną dziewczyną w moim życiu.

- Nie  mówiłeś tego. – przypomniałaś mu.

- Dobrze, ale zadałem Ci pytanie. Odpowiesz?

- Ale ja nie wiem. – przyznałaś się.

- A kiedy będziesz wiedzieć?

- Jeju, nie wiem. – zmieszałaś się. – proszę daj mi czas.

- Dobrze. Jak będziesz wiedzieć to po prostu powiedz. A teraz chodźmy na ten spacer. – otworzył przed tobą drzwi.

 -Dobrze.

Przez większość drogi nie odzywaliście się do siebie. Zaszliście do domu, w którym odbywała się impreza. Byłaś przerażona, gdyż chłopak mówił tylko o spacerze. Ale mimo to byłaś szczęśliwa i w głębi serca chciałaś mu w końcu powiedzieć, że chcesz z nim być. Wstydziłaś się tej prawdy, ale nie mogłaś dłużej trzymać go w niepewności. Weszliście do środka, a ty prawie od razu zapędziłaś go w miejsce gdzie nie było ludzi.

- Zdecydowałam się. – szepnęłaś, gdy byliście sami.

- Naprawdę! – uśmiechnął się.

- Tak, naprawdę. – utulił Cię mocno.

- A ty naprawdę się cieszysz?

- Tak, przecież Cię kocham.

by: Yoona and Jaemin